Bawełniana rocznica - czyli o tym jak Nasze życie zmieniło się od czasu ślubu.

Wczoraj publikując dla Was nowy tekst, nie wspominałam o jednej, ważnej rzeczy.

To właśnie 2 kwietnia, dwa lata temu zostałam żoną.

Tak to się wszystko złożyło, że w lamny poniedziałek zostałam obudzona śniadaniem do łóżka a następnie M wylał na mnie wiadro wody. ツ

Dwa lata temu nie było tak wesoło - był przeogromny stres i mnóstwo zajęć. 

Począwszy od tego, że moja noc nie była przespana bo musiałam zająć się małą marudą, to wcześnie rano już postawiła cały dom na nogi a potem to już poleciało fryzjer, makijaż i milion rzeczy na przemian oczywiście z Melką, która ciągle na mnie wisiała.

A mój M przyjechał na gotowe. :D

Od zawsze jeszcze będąc małą dziewczynką marzyłam o białej sukni, sali pełnej gości oraz imprezy do rana, a kiedy przyszedł na to czas, po prostu z tego zrezygnowaliśmy.
Owszem ślub mamy, ale tylko cywilny, bo było łatwiej i szybciej. 
Zresztą z małym 3 tygodniowym dzieckiem i ten dzień był dla Nas nie lada wyzwaniem.

Małżeństwo zmieniło wiele spraw ale tak na prawdę nie zmieniło nic.

Oprócz zmiany nazwiska wszystko zostało po staremu. 

Chociaż wydaje mi się, że wcześniej było prościej.

Nie mam pojęcia od czego to zależy.

Mówi się, że początki małżeństwa są usłane różami, u nas była to istna szkoła przetrwania. 
Pierwszy rok nie był dla nas tak prosty i łaskawy jakby się mogło wydawać.

Jak jest teraz?

Kłócimy się ale to przecież normalne, mimo to jest na prawdę dobrze.

Mimo, że w pewnych kwestiach się nie zgadzamy to jest dobrze - grunt to rozmowa.

Każdy temat, nawet największą bzdurę przegadujemy choćby pióra miały latać, bo wiem, że potem będzie już tylko lepiej.

Najgorszym rozwiązaniem jest brak rozmowy, nic to nie da, a niestety wszystko psuje.

Mimo częstych nieporozumień i odmiennych zdań nauczyliśmy się chodzić na ustępstwa.

Największym sekretem i chyba najtrudniejszym jest akceptowanie wad tej drugiej osoby.

Z biegiem czasu nauczyliśmy się siebie wzajemnie i przyzwyczailiśmy się do swojej ciągłej obecności.

Przebywanie ze sobą 24 godzin, był to dla nas nie lada wyczyn.

Oboje byliśmy przyzwyczajeni do tego, że każdy w którymś momencie wracał do siebie i zajmował się swoimi sprawami, a teraz wszystko stało się wspólne.

Wspólne sprawy i wspólny czas.

Nie uważam, żeby ten ślub był Nam jakoś niezbędnie potrzebny do życia. 
Ale zdecydowaliśmy się na niego, ponieważ uważałam, że tak wypada (dwójka kochających się i dorosłych ludzi będących ze sobą = sfinalizowanie związku-ślub), zresztą taka jest kolej rzeczy.

Z biegiem czasu wiem, że ślubu by nie było a na pewno nie w tamtym momencie.

A to dlatego, że za dużo wzięliśmy na siebie na raz.

Małe dziecko, ślub, mieszkanie, chrzciny i milion innych rzeczy - wszystko odbywało się niemalże w jednakowym czasie.

Nasz terminarz na marzec, kwiecień i maj był wypchany po brzegi.

Wszystkie te wydarzenia były pokryte niesamowitym stresem, przez co, niewiele z nich zostało przeżytych przez Nas tak jak powinny.

Kiedyś miałam inne myślenie i podejście do tego tematu, teraz uważam, że ślub nic nie zmienia.

Według mnie papierek szczęścia nie daje.

Można tworzyć wspaniałą i kochającą rodzinę i nie jest do tego potrzebny papierek z urzędu.

Kiedyś myśleliśmy nad tym aby po czasie wsiąść ślub kościelny i urządzić wielkie przyjęcie, ale na ten moment z tego zrezygnowaliśmy i odłożyliśmy ten temat i nie wiadomo czy kiedykolwiek do niego wrócimy, po prostu uważamy, że jest dobrze tak jak jest i nie trzeba tego zmieniać. 

Jakie jest Wasze podejście do małżeństwa?

Ile lat jesteście już po ślubie?

Podzielcie się w komentarzu, swoimi odczuciami - chętnie poczytam.

Buziaki. ;*